Nú er sumar og sól í hámarki og svo er líka með lífið hjá þeim Sólrúnu og Sigvalda. Fyrir þá sem ekki vita þá eru þau Sólrún og Sigvaldi þrastarhjón sem eiga sér hreiður í garðinum hjá mér og hef ég greint frá lífi þeirra hér fyrr í pistlum. 
    Af þeim hjónum er það að frétta að komnir eru ungar í hreiðrið, fimm að mér best sýnist. Í fyrradag voru þeir ansi glærir og umkomulausir en í gærkvöldi voru þeir orðnir til muna þroskameiri. Það er gaman að hafa þessi hjón í garðinum og fylgjast með lífshlaupi þeirra. Það er hægt að standa framan við heimili þeirra og ræða við þau um hætturnar í lífinu og þau hlusta og hreyfa sig lítt. Það er hægt að fara með háværa sláttuvél í kringum tréð sem þau búa í og Sólrún rétt bregður sér af hreiðri augnabliksstund ef ég rekst með vélina utan í tréð. 

                                    Afkvæmi Sólrúnar og Sigvalda



    Núna vökva ég mikið í kringum tré þeirra hjóna til að reka ánamaðkana ofar í jarðveginn þannig að þau Sólrún og Sigvaldi eigi léttara með fæðuöflun. Það er fyrsta flokks þjónusta á Árbraut 12 fyrir þresti. Höskuldur nágrannaköttur er okkar helsta ógn og erum við hjónin farin að tala um það að sofa í svefnpoka fyrir neðan tréð hjá þeim til að verja bústað þeirra. Ekki er því að neita að maður hefur leyft ýmsum andstyggilegum hugsunum að skjótast upp í kollinn hvernig verjast mætti Höskuldi en þar sem þessi heimasíða er fyrir alla fjölskylduna þá ræði ég þær ekkert frekar.

    Ólafur Þorsteinsson er Gluggadreifir núna vegna þess að Rúnar er fjarverandi vegna sumarhúsadvalar. En þó Rúnars sé sárt saknað þá er Óli með helstu tíðindin. Tíðindi sem segja okkur örlítið um sýslusálina og hverju hún má eiga von á.

    Bæjarstjórn Blönduóss hefur ráðið refaskyttur til starfa og mega þær einar drepa refi innan bæjarmarka. Ekki er enn búið að ráða bjarndýraskyttur og samkvæmt reglum er öll meðferð skotvopna innan bæjarmarka óheimil nema með leyfi bæjaryfirvalda. Mér finnst bæjarstjórn taka nokkuð mikla áhættu í þessu eða er kannski öllum frjálst að skjóta bjarndýr ef það birtist og þá með vísan til laga um það að hver maður má verja sig ef á hann er ráðist.

    Í framhaldi af þessarri hugleiðingu þá er auglýsing í Glugganum þar sem auglýst er til sölu hjólhýsi og haglabyssa, reyndar ekki alsjálvirk en þó með kíki. Er þetta ekki kjörið fyrir fjölskyldur sem ferðast um svæðið. Konan ekur bifreiðinni en karlinn og börnin hafast að í hjólhýsinu. Karlinn vopnaður byssunni, við öllu búinn og börninn geta til dæmis lesið söguna um birnina þrjá eða Bangsímon.

    Það er graðhestur í gæslu hjá Birni á Hólabaki. Er þetta barasta ekki bjarndýrið sem skildi eftir sig spor fram á heiðum um daginn. En hvað sem öllu líður þá er það engin lygi eða glannaskapur að segja að það er Björn á Hólabaki og til þess að gera meinlaus en hefur yfir að ráða þó nokkru landrými.

    Gaman að sjá að Erlendur yrkir áfram þó svo hann sé fluttur á Blönduós. Þetta er bara enn eitt dæmið um það að það er ekki svo hættulegt að setjast að á Blönduósi þar sem við Rúnar og Nonni hundur búum. Skemmtileg myndlýsing hjá honum í vísu vikunnar þar sem segir að áin renni eins og hver efst af bergi háu. Þarna á Elli við það að þegar árnar renna niður hlíðar í norðanbálinu þá skefur af þeim líkt og hvera reykur stigi til himins.

    Hvatar pappírinn og Domusgengið eru á sínum stað og segja okkur það eitt að allt er í lagi í þeim herbúðum. Ekki er verið að selja ofan af mér en Domus er farið að selja gröf, ég meina gröf með stórum staf og á því er töluverður munur. Eftir að ég áttaði mig á þessu þá létti mér stórum því umræðan í þjóðfélaginu er komin á það stig að maður er farinn að halda að annað hvert fyrirtæki og heimili í landinu sé á leið í gröfina í efnahagslegu tilliti.

    Hér er að lokum vinsamleg ábending til þeirra sem koma til með að verja okkur fyrir ágangi refa í sveitarfélaginu:

Þótt velbúnar skyttur vopn sín af kostgæfni mundi
og veiðar á refum af kappi og forsjálni stundi.
Þá er þörf sem menn sjá,
að þekkja muninn vel á,
þéttbýlisref og Arnargerðishundi.

    Það er ekki einfalt að vera fréttaritari á Íslandi ef ísbjörn gengur á
land hálfum mánuði eftir að samskonar dýr hefur verið fellt og lögreglan
verið skömmuð blóðugum skömmum fyrir að þyrma ekki lífi þess. Yfirvaldið
verður afar vart um sig og leggst í þvílíka vörn að engu tauti verður við
komið. 
    Ég ræfillinn lagði eins og nokkrir aðrir vopnaður myndavél út á Skaga í
fyrradag til að festa bangsa á örflögu. Það var sama hvað reynt var til að komast
inn á svæðið, svarið ávallt hið sama, hreint nei. Reyndar var einhverjum útvöldum hleypt í námunda við björninn en það var aðeins Skagafjarðarmeginn. Allt var lok lok og læs við Víkur, Húnavatnssýslumeginn. Ég verð að játa það að ég var hundfúll yfir þessum viðbrögðum yfirvalda því ég vissi ekki til annars en ég hefði á mér sæmilegt orð í samskiptum við lögreglu við fréttaöflun í
gegnum tíðina. En auðvitað vita sérfræðingar og yfirvöld hvað taugar ísbjarnar
þola og einn blár RAV í fylgd með björgunarsveitarbíl fram hjá þessu dýri var
eitthvað sem var "tú mödds". 
    En nú er ljóst að ekki verða teknar fleiri myndir af þessu bjarndýri lifandi því bangsi var hræddari við sérfræðinga og yfirvöld en fljúgandi áhugasama ljósmyndara frá Blönduósi (ég get ekki nefnt mig í þessu samhengi því mér var ekki hleypt í námunda við björninn).
Það er ætíð gott að vera vitur eftirá og nægir að nefna hagfræðinga landsins sem vita nú allt um hvernig bjarga hefði mátt efnhagskreppu heimsins. En það var vitað að Bjössi gæti drukknað í Atlantshafinu í svefnrofanum ef hann yrði deyfður of nálægt hafinu. Það vantar í embættismannakerfið ævintýraeðli og örlítin húmör. 
    Auðvitað átti að leyfa lýðnum að fara fyrir Skagann og ég tala nú ekki um
Víknafólkinu sem þurfti að fara Þverárfjallið heim frá Akureyri og eyða fyrir
bragðið mun meira af dýrmætri orku en ætlað var til að komast heim. Ef við hefðum fengið frjálsan aðgang að náttúru Íslands þá hefði hvítabjörnin þurft að
laga sig að lífinu í landinu og annaðhvort lagt land undir fót eða haldið
til hafs á ný. Niðurstaðan hefði orðið spennandi hvort heldur björninn hefði
haldið til norðurs eða suðurs. En niðurstaðan er fenginn. Björninn er dauður
fyrir það eitt að yfirvaldið fór á taugum. Menn verða að hafa mikið
sjálfstraust og sterkar taugar til að höndla aðstæður sem þessar en það má
virða yfirvöldum það til vorkunnar að yfirmenn umhverfismála á landi hér er
mikið í mun að fá jákvæða umfjöllun í öðrum löndum um það hversu meðvituð við erum um umhverfisvernd og þrýstingur þaðan mikill sem og frá fjársterkum
aðilum sem tilbúnir eru að leggja fram vænar fúlgur til að baða sig í
umhverfisvæna ljósinu.
Núna syng ég bara "Karen, Karen" í sjálfsáfallarhjálpartilgangi, en það voru einmitt stúlkur sem báru þetta nafn sem fyrstar sáu hvítabirnina. Báðar voru þær nægilega ungar til að bera í brjósti ævintýrið um hið óþekkta. Báðum var ekki trúað í fyrstu og svo komu hinir fullorðnu með allt vitið og klúðruðu ævintýrinu um birnina tvo. 
    Hvað skildi Jón Sigurðsson afmælisbarn dagsins sem björninn dó hafa hugsað ef hann hefði lifað. Og til að ljúka þessu máli þá vil ég endilega að næsta Karen sem kemur auga á ísbjörn hringi fyrst í mig áður en löggan nær að loka öllu aðgengi að ævintýrinu (862 3250).

    Jæja þá er Rúnar kominn með Gluggann inn úr sólinni. Það má lesa úr þessu 24. tölublaði að dagar hátíðanna eru runnir upp. Nægir að nefna harmonikkuáhugamenn og sumarhátíðina Bjartar nætur. Sögusýning verður á Þingeyrum og svo má fá 52% afslátt af blandi í poka hjá N1.

    Skyldi Domus gengið vera hætt við að reyna að selja ofan af mér? Það hefur enginn auglýsing um það mál birst í Glugganum að undanförnu. Meðan það ástand varir þá veit ég að þeir Nonni og Stefán eru ekkert á förum.

    Brynjar Bjarka ætlar að kenna krökkunum golf í sumar. Það get ég fullyrt og sagt hér að Binni er mesti prýðispiltur en hann hefur einn stóran galla en það er að hann heldur með Everton. Ef hann fer eitthvað að nefna það lið á nafn við ykkur krakkar þá er bara best að fara í það að skyggnast eftir ísbjörnum.

    Við Rúnar tökum undir það með Rúnari á Skagaströnd í vísu vikunnar að leið bangsa á Hafíssetrið á Blönduósi er torsótt og hefur enginn björn náð þangað lifandi. Hér er átt við bjarndýr að sjálfsögðu.

Frásagnir þær sem við færum í letrið
fjalla um birni og Nonna tetrið.
En við þráum það mest
sem færi hvað best,
að bangsi kæmist á hafíssetrið.

    Í tilefni af því að Gústi P er kominn í bæinn þá vildi ég fá Rúnar til að yrkja litla sjóferðabæn til handa Ívari Snorra útgerðarmanni og áhöfn hans. Þar sem Rúnar í Lindarhvammi 1 hefur fengið aukið útsýni til hafsins eftir að Verslunafélagshúsið var rifið hefur hann legið í norðurglugganum og skimað eftir ísbjörnum og er vita gagnslaus við yrkingar nú um stundir.

    Margur hefur af því reynsluna og hana misjafna að sjá sér og sínum farborða. Á þessum síðustu og verstu tímum hefur orðið æ þyngra að tryggja fjölskyldunni athvarf án þess að sökkva í órætt skuldafen. 
    Skógarþrösturinn veit ekkert hvernig gengið sveiflast, orkuverð hækkar og hlutabréf falla. Hann veit það eitt að hlutverk hans á leikvelli lífsins er að skila til framtíðar afkomendum sem halda áfram að snæða ánamaðka, reyniber og halda köttum heimsins í náttúrulegri villidýrsþjálfun. 
    Þau Sólrún og Sigvaldi skógarþrestir í garðinum mínum á Blönduósi hafa komið sér upp fallegu heimili í fallegu bjarkartré og eiga von á afkomendum áður en mjög langt um líður. Þeir sem til þeirra hjóna þekkja telja að heimilið sé ekki nógu hátt frá jörðu og aðgengi Höskuldar nágrannakattar sé til þess að gera einfalt. En hvað vita þeir sem allt vita um veraldleg gæði hvort þau Sólrún og Sigvaldi hafi staðið rétt að málum. Það á eftir að koma í ljós en júní lofar góðu og úr mörgu er að velja fyrir ketti bæjarins. Kannski verður þessi þrastarfjölskylda farsæl, við sjáum hvað setur.

    Hér á eftir fylgir smá bænarljóð til handa Sólrúnu og Sigvalda já og okkur Möggu líka, því ótti okkar við Höskuld kött og mátt hans í lífríki fugla er mikill:

Hún býr hjá okkur hún Sólrún með Valda.
Hefur þar skjól fyrir norðaustan kalda.
Í hreiðri eru egg
sem ég trú mína á legg
að brátt verði að ungum sem lífinu halda.

    Nú er búið rífa verslunarfélagshúsið á Aðalgötunni. Með því er horfið eitt sérstæðasta hús í bænum og þó víða væri leitað. Mér var alltaf vel við þetta hús og þótti það súrt að það þyrfti að hverfa. Þetta hús hafði í mínum hug sál, sál sem hafði aðlögun að leiðarljósi. Það sést best á því að húsið var lagað að Aðalgötunni og var á sínum tíma eins og Tilraun, útvörður Blönduós þegar fólk kom að sunnan inn í bæinn á leið sinni norður. En ekkert er eilíft undir sólu og þetta hús er farið og það var orðið illa farið og ekki hægt að ætlast til þess að nokkur fjármagnaði endurgerð þess.

    Húnahornið hefur allt á hornum sér í dag og erfitt að komast þar inn og sjá hvað þar er um að vera. Það hefur oft nýst mér vel að geta kíkt þar á Gluggann og byggt smá beinagrind sem við Rúnar hengjum síðar einhverja misjafna bita á. Nú er því ekki að heilsa.

    Þá er Glugginn loksins kominn og Rúnar með.

    Það vekur strax athygli að þjóðhátíðarhöldin verða á hinu nýja torgi Blönduósbæjar og skrúðgangan leggur af stað frá Sölufélaginu í stað Héraðshælisins eins og verið hefur um langa tíð. Við Rúnar veltum því fyrir okkur hvort að hestamennirnir í Neista sem hafa umsjón með herlegheitunum, hefðu lesið auglýsinguna frá SAH þar sem fram kemur að vanti m.a. hross til slátrunar og því talið gráupplagt að skilja hrossin eftir í Sölufélaginu og ganga svo fylktu liði þaðan og á torg hins himneska friðar. En hvað sem því líður þá erum við félagar himinhrópandi glaðir yfir þessari breytingu á tilhögun hátíðarhalda, því þótt Brautarhvammur sé indæll þá er hjarta bæjarins ekki þar.

    "Verð að vinna í Stekkjardal" er fyrirsögn á auglýsingu. Þar kemur fram að hægt er að fá bót hinna ýmsu meina og er m.a. nefnt að bregðast megi við vandamálum eins og mislöngum fótum. Það skaustst svona eins og augnabliksmynd fyrir hugskotsjónir okkar Rúnars hvort ekki væri hægt að bjarga þeim sem væru með mislagðar hendur.

    Kirkjan er nokkuð fyrirferðamikil í Glugga vikunnar og er það vel því það er eindreginn stefna okkar Rúnars að Guðsótti og góðir siðir séu hverjum manni hollir og gott veganesti inn í framtíðina.

    Hestamannfélagið Neisti fær rós í hnappagatið frá okkur Rúnari þessa Gluggvikuna fyrir einstaka samræmingarhæfni:

Í sláturhús er stefnan sett,
með stóðmerar og hesta.
Svo þrömmum við í þéttum sprett
til Þjóðhátíðargesta.

    Mikið hefði nú verið gaman ef hvítabjörninn hefði sloppið inn í þokuna og týnst í svona vikutíma. Hálfur mánuður hefði verið í lagi. Þá hefði verðið lýst yfir viðbúnaðarstigi, lögreglan skömmuð miklu meira heldur en fyrir drápið á birninum og allir verið í nettri spennu. Stöðugur straumur fólks hefði verið norður til að reyna að koma auga á dýrið. Vignir Björns og félagar hefðu getað skipulagt gönguferðir inná Skagaheiðina og þjóðfélagið hefði um nóg að tala. "Skelfilegar" reynslusögur hefðu orðið til og nagandi óvissan um hvar og hvenær dýrið myndi birtast hefði orðið hreint dásamleg. 
    Ævintýraferðir á ísbjarnarslóðir hefði hljómað um allt og við hér á norðvesturlandi komist í sviðsljósið í mun lengri tíma. Ferðamannatímabilið hefði hafist með glans. 
    Þegar Bjössi hefði svo fundist  og menn verið búnir að ná svona einhverjum áttum um framtíð hans þá hefði kröftug rödd Blönduósinga getað hljómað til heimsbyggðarinnar: " Ísbjörninn á heima á Blönduósi! Hér er flóinn sem við hann er kenndur! Hér er sýslan sem kennd er við hann og hér er Hafíssetrið!" Hugsið ykkur bara ef hann hefði fengið að lifa og gista hér á Blönduósi í sumar í gamla bænum í leikskólagirðingu frá Krák. Vignir Björns hefði getað veitt einn og einn sel handa honum og svo þegar vetur gengi í garð þá yrði hann sendur með varðskipi að ísröndinni og sleppt þar og kannski komið aftur næsta vor hver veit? Okkur Þór Jakobs hefði líkað það vel ef saga hvítabjarnarins hefði orðið á þennan veg. En sagan varð ekki svona. Nú er Bersi allur og hvílir nú helfrosinn á Króknum og ef ég þekki nágranna mína í austri rétt þá gefa þeir bjarnarhaminn ekki svo létt eftir til okkar hér í bæ hafíssins. 
    Ísbjörninn okkar í Hafíssetrinu hefur alltaf komið norður á vorin og horfið aftur til síns heima með haustskipum og líkast til verður svo áfram, nema ??.!!? . Ég trúi ekki öðru eða að minnsta kosti vil ekki trúa öðru en þessi fallni nágranni sem var á leið vestur á bóginn fái hér framtíðarheimili. 
    Læt hér fylgja með smá athugasemd sem birtist hjá "Hundfúlum" á skagafjordur.com sem kannski undirstrikar hvar Ísbjössi á að vera til frambúðar. "Auðvitað hefur þessi ísbjörn verið útsendari frá Blönduósingum til að grobba sig af sigrinum á Tindastólsmönnum í bikarkeppninni (Hvöt vann 5:0). Þeir hafa sent hann upp á Þverárfjall eftir leik og sagt honum að dilla sér framan í Króksarana. Herra Hundfúll sér í gegnum svona dörtí trikk..." Og svona í framhjáhlaupi Hvöt mætir Fram á Laugardalsvelli í bikarnum, seinna í mánuðinum.

    Hún var alveg " brillíant" hugmynd Seyðfirðinga að flýta klukkunni um tvo tíma yfir sumartímann. Þó það yrði ekki nema klukkustund sem klukkunni yrði flýtt þá yrði það til mikilla bóta. Þjóð sem ver megin hluta ævi sinnar í skammdagi á rétt á því að njóta meiri frítíma í sól og sumaryl en hún gerir og með því að flýta klukkunni þá getur sá draumur ræst. Villi Egils var með þessa hugmynd fyrir nokkrum árum og fékk ætíð bágt fyrir en Villi vildi vel og við hljótum að geta gert þetta eins og aðrar þjóðir. Þarna gæfist mörgum sem áhugasamir eru að fylgja Evrópusambandinu í einu og öllu tækifæri á að fylgja því, í það minnsta einu. Kýlum á þetta og frelsum þjóðina úr ánauð skuggans. Komum út í sólskinið og njótum lífsins því þetta snýst bara um að breyta stillingunni á vekjaraklukkunni.

Mér finnst það beint út í bláinn
að blessaður karlinn með ljáinn.
Skuli taka þátt í,
já vera valdur að því
að vesalings björninn er dáinn.

    Glugginn er nú bara frekar á rólegu nótunum þessa vikuna. Fundir með bændum og íbúum. Kannski verður farið yfir það á íbúafundinum hvernig bregðast eigi við, ef og þegar ísbjörn kemur í bæinn.

    Dagar stóðhestanna eru hafnir og tónleikar verða bæði á Blönduósi og í Skagafirði. Ekki veit ég hverjir þeir eru Jón Svavar og Sveinn Dúa, söngvararnir sem ætla að koma fram í Blönduóskirkju á laugardag og enn síður undirleikarinn hún Guðrún Dalía.

    Ekki má gleyma Andrési með fötin en hans minnist ég sérstaklega fyrir það að hjá honum var iðulega hægt að fá þokkalegar peysur með heilu eða "rúnnuðu" hálsmáli og úr efni að mínu skapi.

    Svo má alls ekki gleyma stórsýningu hjá Krák og Domusgenginu og Dalton bræður verða í Félagsheimilinu. Svona er nú lífið fyrir botni Húnafjarðar.

    Rúnar er svona eins og Glugginn á rólegu nótunum og alveg grábölvað að kvelja út úr honum vísu.

En samt gæti vísan verið eitthvað á þessa leið:

Klukkan er þvílíkt að þvælast í Jóni,
er þvaðrar hann látlaust í símann.
Á Fjallinu ísbjörn varð fyrir tjóni,
og drepa vilja menn tímann.