Jón Sigurðsson er fluttur suður

     "Langtidsvarsel (langtímaspá) for Blönduós" er svona og svona; gæti verið betri en hún gæti líka verið verri. Ástæðan fyrir því að maður byrjar þessi skrif á norsku eru einfaldlega sú að hér er vitnað í norskan vefurvef sem sér svo miklu lengra fram í tíman en vefur veðurstofu Íslands og maður er ekkert sérstaklega ánægður með spánna. Hvað hefur maður ekki oft staðið sig að því að bölva þessum veðurspám í sumar og komið hefur fyrir að maður hefur sagt si svona  "Þetta vissi ég, það er ekkert að marka þessar veðurspár" þegar veður hefur orðið betra en spáð var og það er einmitt það sem blundar í vonarhorni sálarinnar. Þetta var skrifað í gær þegar leiðinda haustblær var á veðrinu en í dag skín sól og lognið er allt um liggjandi. En  langtidsvarsel for Blönduos er góð næstu daga en svo á aftur að kólna og fara að rigna. Langtidsvarsel fyrir Torremolinos er töluvert frábrugðin og þangað hef ég ákveðið að fara á laugardag og koma aftur heim um mánaðarmótin.

    Rakst á þessa hjólreiðakappa skammt vestan við Blönduós á leið austur um

          Sá atburður hefur gerst hér á Vesturbakkanum að þeir "feðgar" Stefán Hermannson og Jón Sigurðsson (Nonni) hundur eru fluttir suður til Reykjavíkur. Þeir fóru fyrir helgi en síðustu nóttina hér norðan heiða dvöldu þeir í tjaldi á lóðinni í blíðskapar veðri.  Eins og ég hef áður sagt á þessum vettvangi þá er sjónarsviptir af þessum einstöku einstaklingum. Þeir settu svip sinn á samfélagið, Þeir voru sérstök blóm í samfélagsflórunni eða kannski væri réttara að segja að þeir hafi verið ákveðinn tónn í spilverki samfélagsins. Einu gildir, en brotthvarf  þeirra rýrir heildarverkið og ég sé eftir þeim. Söknuðurinn er ekki harmþrunginn heldur er mannlífið fátækara í mínum huga eins og áður hefur komið fram. Við getum ekki lengur rætt um ferðalög þeirra feðga á milli bæjarhluta yfir Blöndubrú. Við verðum ekki lengur vitni að því þegar Nonni hundur dregur Stefán fyrirvarlaust inn í runna eða fellir félaga sinn með því að hlaupa nokkra hringi í kring um hann og vefja taumnum  um fætur hans. Ég heyri ekki lengur geltið í Nonna á morgnanna, gelt sem ég var löngu hættur að heyra. Núna heyri ég bara þögnina á hæðinni fyrir ofan sem mér finnst ágæt út af fyrir sig en ég sakna hljóðana úr Nonna sem ég heyrði ekki. Ég sakna þess að hafa misst persónur sem marg oft hafa komið fram í skrifum mínum. Ég segi bara: Stefán og Nonni hundur, farnist ykkur vel í höfuðborginni.

         "Blönduósingar eru hættir að koma í kaffi til mín nema örfáir" sagði Jónas á Ljóninu við mig í óspurðum fréttum og taldi upp hverjir það væru. "Hvernig stendur á því " sagði ég si svona. Ég fékk ýmsar skýringar en grunntónninn í þeim fannst mér vera að Jónas er ósáttur við yfirvöld bæjarins og að hann fengi ekki sanngjarna og eðlilega meðhöndlun varðandi sín mál. Þó Jónas hefði sitt lítið af hverju á hornum sínum var hann til þess að gera kátur og stutt í hans dillandi hlátur.  En það eru ekki bara bæjaryfirvöld og sýslumaður sem hann lítur hornauga heldur hefur hann skoðanir á núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi og finnur því flest til foráttu. Hann á sér nokkra skoðunarbræður í því máli þó svo ég sé ekki alltaf sammála honum; kannski væri réttara að segja: eiginlega aldrei.

          Oh what a beautiful morning,
          Oh what a beautiful day,
          I've got a wonderful feeling,
         Everything's going my way

          Þessar ljóðlínur úr söngleiknum Oklahoma komu upp í huga minn þegar ég var á leið til vinnu í morgun þannig að ég náði ekki hægri beygjunni á hrintorginu og hélt fram í Vatnsdal.  Það hafði snjóað í efstu fjallatinda í Víðidals-, Vatnsdals- og Svínadalsfjöllum en norðurfjöllin voru snjólaus.

Bjarnastaðir og Másstaðir hvíla undir Vatnsdalsfjallinu í morgunkyrrðinni. Fjallatoppurinn lengst til hægri er Jörundarfellið komið með hvíta húfu.


Bærinn Hnausar með Vatnsdalshóla og Víðidalsfjall í baksýn með hvítan koll