Eitt af því sem mér er sagt endrum og eins er það að ég sé ekki gallalaus. Það eru ekki margir sem segja þetta við mig augliti til auglitis. Það eru helst mínir nánustu sem láta svona orð sér um munn fara og það sem bjargar því að það fjúki ekki í mig er að ég er geðgóður og umburðalyndur maður.

    Eitt er nokkuð oft sagt en það er að ég sé nokkuð þver og eigi erfitt með að taka sönsum, þó svo, takið eftir, að annara mati, vaði ég villu og svíma. Ef satt skal segja þá lít ég á þennan eiginleika sem kost því þó svo manni verði einhvern tíma á að hafa ekki algjörlega rétt fyrir sér er mikilvægt að hafa skoðun, trú á henni og fylgja henni eftir, því hvað er ein vitlaus ákvörðun innan um margar góðar. Það eru allt of margir sem snúast í marga hringi og vita ekkert hvert eigi að stefna og horfa með vonaraugum til nýjustu skoðanakannanna í von um lausn.

    Ég lenti í kröppum dansi í umræðunni um mitt eigið ágæti eigi alls fyrir löngu. Það er þannig að ég álpaðist fyrir einhverja tilviljun inn á samskiptasíðuna Facebook og þar kynnist maður ýmsu fólki. Til dæmis hafa nokkur gömul skólasystin úr Laugarnesskóla grafið mig upp nú eða ég þau, allt eftir því hvort var á undan.

    Málið var það að ég varpaði einhverju fram svona í hálfkæringi og sköpuðust um það líflegar umræður. Kemur þá ekki allt í einu gömul (jafngömul mér) skólasystir inn í umræðuna og rifjar upp sögu þar sem ég í barnaskóla gerði heiðarlega tilraun til að afneita þyngdarlaögmálinu. Sagði hún að ég hefði gengið svo langt að leggja til vaskafat og fyllt það vatni og sagt svo fólki bara að bíða því þegar jörðin færi að hallast þá myndi vatnið að sjálfsögðu renna úr vaskafatinu. Eins og ykkur má kunnugt vera þá fór vatnið ekki úr vaskafatinu og það þurfti þó nokkuð til hjá okkar ástsæla kennara Jóni Frey Þórarinssyni að sannfæra lítin dreng af Laugarnesveginum um að við myndum haldast kyrr á jörðinni þrátt fyrir töluverðan snúning. Ég er ennþá svolítið efins um þetta lögmál þ.e.a.s. þyngdaraflið því margir fara út af sporinu endum og eins og líka er það að sumir fara á svo mikið flug að erfitt getur verið að hemja þá á jörðinni. Mér kemur stundum í hug limmra eftir Hermann heitinn Jóhannesson þar sem hann fjallaði um þingmenn og þyngdarlögmálið:

Að hreykja sér hátt, það er siður
sem hér má sjá oft, því er miður.
Það er glæsilegt oft
er menn gnæfa við loft,
en það er verst ef þeir ná ekki niður.

    Þrátt fyrir þessa niðurstöðu í málinu þá sýndi ég þarna staðfestu og var tilbúinn að leggja ýmislegt í sölurnar fyrir málstaðinn. Eða eins og einhver ágætur maður sagði "yfir litlu varstu trúr yfir mikið skal ég setja þig" Einhverjir eru sjálfsagt tilbúnir að ræða um hversu mikið ég var settur yfir en nóg um það.

Má þó til með að segja eina litla sögu frá þeim tíma þegar ég var yfir byggingarnefndina settur. Þetta var á þeim tíma þegar verið var að byggja hreinsistöð fyrir fráveituna. Hreinsistöðin stóð við götu sem hét ekki neitt og því var erfitt að samþykkja byggingu við götu sem ekki var til svo ég lagði til að götuslóðinn sem hreinstöðin stendur við yrði kallaður Fjörulallastígur og það bókað þannig og sú bókun fór fyrir bæjarstjórn og brjóstið á henni líka. Okkur í bygginganefnd fannst nafnið hreint út sagt kjörið, eftir að ég var búinn að segja henni frá fjörulöllum og hegðun þeirra við sauðfé á fengitíma (sjá þjóðsögur Jóns Árnasonar) . Fólk sem labbaði Fjörullallastíg gæti lesið um förulalla og fengi um leið skemmtilega ónotalegan skrímslahroll í sálina og kroppinn. Í stuttu máli þá er enginn Fjörulallastígur til á Blönduósi en ég hef heyrt að þeir á Bíldudal ætli að hefja fjörulalla til vegs og virðingar ásamt fleiri þekktum skrímslum úr þjóðarsögunni. Þannig er þetta nú bara.

Á æskuárunum mínum var í mér þó nokkur kraftur,
því allt sem fór upp, ég taldi að kæmi ekki niður aftur.
En á þessum síðustu og verstu dögum er allt önnur öldin.
Einnota, margsaga fræðingar hafa hér handsamað völdin
og höndla með krafta sem aðeins þolast á kvöldin.

Ég hugsa oft um það ef væri í mér ennþá æskunnar kraftur,
að einhenda draslinu öllu upp í loft svo kæmi það ekki aftur.
Þá væri á þessum síðustu og bestu dögum, allt önnur öldin.
Afburða stjórnsýsla, ástúð og kærleikur væru við völdin,
aldnir, ungir og allt þar á milli, áhyggjulaus færu kát út á kvöldin.

Núna ein gömul og góð frá 1985

    Einar Ingvi Þorláksson, Hannes Guðlaugsson, Jón Espolín Kristjánsson, Halldór Rúnar Vilbergsson, Svavar Jónsson og Þórir Jóhannsson

    Kemur nú ekki blessaður drengurinn hann Rúnar inn úr hálfkýjuðum hversdeginum með tíðindi vikunnar þrykkt í meðalþykkan Gluggann. http://www.huni.is/files/3/20090526191957114.pdf

    Það er allt að gerast! Heimilisiðnaðarsafnið, Hafíssetrið með ísbirnuna frá Hrauni hefja sumarstarfsemina núna um helgina. Við Rúnar auglýsum enn og aftur eftir brú á ós Blöndu til að tengja saman söfnin og höfðum til heitisins á sýningunni á Heimilisiðnaðarsafninu "Hring eftir hring".

    Við Rúnar setjum stórt spurningamerki við vísu vikunnar. Ekki fyrir bragfræði, heldur innihaldið. Svo er það góður siður að setja stafina sína undir yrkingar hverju nafni sem þær nefnast. Nafnið Hlustandi finnst okkur ekki vera rétt undirskrift heldur væri Gapandi gúli meira við hæfi

    Ægir frá Móbergi? spurði ég Rúnar og rak upp stór augu! Er hann ekki frá Stekkjardal spurði ég áfram? Las áfram og í ákafanum missti ég af orðinu stóðhestur og undraðist það að Ægir yrðir hafður í hólfi í Stóradal sem er nú næsti bær við Stekkjardal og tekinn af honum tollur. Þetta er oft hættan þegar sögur fara af stað að þær geta byggst upp af því að maður gleymdi einu orði en oftar er það nú vegna þess að bætt er inn orði sem aldrei var.

    Við Rúnar erum kátir því opna á aftur kaffihúsið Við árbakkann á föstudaginn og tilboð verður á öli fram til kl 23. Tveir fyrir einn þannig við Rúnar getum mætt og verður það öðrum okkar að kostnaðarlausu. Alltaf að græða.

    Við Rúnar höfum nú alltaf haft það fyrir sið að setja ekki nein horn í þá sem minna mega sín í samfélaginu en við vitum að heimilismenn á sambýlinu hefðu ekki orðað auglýsinguna frá Félagsþjónustunni með eftirfarandi hætti: "Starfið felur í sér að aðstoða fólk með fötlun við athafnir daglegs lífs". Þeir hefðu einfaldlega sagt: Starfið felur í sér að aðstoða fatlað fólk við dagleg störf". Þannig er nú það.

    Og svona að lokum þá skiljum við ekkert í Hjalta meindýraeyði í Huldugilinu á Akureyri. Við höfum viku eftir viku fært rök fyrir því að það eru ekki allir sem vilja fluglaust sumar. Hjalti minn! Mundu eftir blómunum, maríuerlunum, silungunum og öllum þeim sem gagn hafa og gaman af þessum vængjuðu skordýrum.

    Þá er bara amenið á eftir efninu eftir:

Eyðing á flugum, þýðir að þær munu deyja
Þessi pistill er búinn, ekkert meira að segja
Rúnar svo fer
Sit einn eftir hér
Svona er stríðið sem við þurfum að heigja.  

    Dúmmkraftur er merkilegt fyrirbrigði. Þetta er svona tæki sem gerir nánast hverjum sem er mögulegt að hefja á loft hlut sem er margfallt þyngri en hann sjálfur, t.d. bíl. Sumir kjósa að nota orðið tjakkur yfir sama hlut en það skiftir ekki máli í þessu samhengi. Jákvætt hugarfar er einnig merkilegur eiginleiki. Hann gerir manni kleyft að hefja á loft nánast hvað sem er og komast hvert sem er. 
    Þekkt er sagan um manninn sem sem varð fyrir því óláni að það sprakk hjólbarði á bifreið hans skammt frá sveitabæ nokkrum. Svo illa vildi til að dúmmkrafturinn hafði gleymst heima svo hin óheppni bílstjóri hugsaði með sjálfum sér. "Ég fer bara og fæ lánaðan dúmmkraftin hjá bóndanum á bænum" og lagði af stað til bæjar. Þegar okkar maður var um það bil hálfnaður hugsaði hann með sér. "Það skyldi þó aldrei fara svo að bóndinn lánaði mér ekki dúmmkraftinn þegar ég kem? Jú, auðvitað hlýtur hann að gera það" og heldur áfram leið sinni. Þegar hann á 500 metra ófarna til bæjarins skýtur niður í huga hans óþægilegri hugsun. "Það er nú bara ekkert víst að bóndinn vilji lána mér dúmmkraftinn þeir eru víst svo andskoti nánasarlegir þessir bændur. En ég trúi samt ekki öðru en hann láni mér nú dúmmkraftinn þrátt fyrir allt; annað getur bara ekki verið" og hélt áfram síðasta spölinn. Þegar hann stendur loks á hlaðinu á bænum, taka á móti honum heimilishundurinn og nokkur forvitin börn. Ökumaðurinn spyr börnin um bóndann á bænum og innan stundar stendur gæfulegur bóndi frammi fyrir hinum ólánsama bílstjóra. Á þessari stundu var hann orðinn svo sannfærður um að bóndinn myndi ekki lána honum dúmmkraftinn að hann sagði um leið og þeir hittust á hlaðinu. "Þú getur átt þinn andskotans dúmmkraft sjáfur" og strunsaði til baka sömu leið og hann kom. Já! dúmmkraftur og hugarfar eru merkileg fyrirbrigði.

    "Höfum við gengið til góðs götuna fram eftir veg" spurði Jónas Hallgrímsson í ljóðinu Ísland á sínum tíma. Ég hygg að flestir myndu svara þessari spurningu neitandi í dag. Um ástæðuna þarf ekki að fjölyrða og margir eru þeir sem dæma og draga ályktanir um ástæður og eru skoðanir skiptar. Þegar fram líða stundir og við horfum á hlutina úr fjarlægð er ég ekki frá því að önnur mynd muni blasa við. Mér datt þetta í hug þegar ég las fréttina á mbl.is í gær um það hve gott gæti verið að ganga afturábak, fjarlægjast hlutinn án þess að missa af honum sjónir. "Hugsunin verður skýrari ef gengið er aftur á bak. Þetta er niðurstaða rannsóknar hollenskra vísindamanna. 
    "Þurfi maður að takast á við alvarlegt eða erfitt verkefni getur það skerpt heilastarfsemina að ganga aftur á bak," segir vísindamaðurinn Severine Koch í bandaríska ritinu Psychological Science." Svo mörg voru þau orð.

    Það er eins og heimurinn hafi ekkert að gera þegar maður sér Erlend Magnússon í heimspekilegri ró fyrir utan heimili sitt á Brislóðinni. En fyrir þá sem ekki þekkja til á er Brimslóðin fyrir neðan Aðalgötuna og hefur að geyma húsin við hafið.

    Í gær rakst ég á þennan ágæta mann og heimurinn beið á meðan við spjölluðum saman. Hann var búinn að taka tvö hross í fóstur fyrir Helga nokkurn Jónsson sem sumir kalla Helga Ho Ho og tengist líklega eitthvað hestamennsku hans. Þetta voru brúnblesóttur, glaseygður hestur og líkast til rauð meri. "Helgi lánaði mér hrossin til að halda niðri grasinu og svo þegar hrossaskíturinn þornar þá myl ég úr honum" sagði Erlendur áður en ég náði að spyrja hann nákvæmlega að því sem hann svaraði. " Helgi ætlar taka hrossin í dag og lána mér þau aftur seinna í sumar" bætti hann við. Allt í einu fór heimurinn í gang að ný. Farsíminn hringdi og allt í einu var ég farinn að tala við mann í Reykjavík. Ég labbaði aftur á bak suður Brimslóðina og tók síðan stefnuna á Aðalgötu 8 með nefið á undan.

    Ja hérna hér, kemur nú ekki hann Rúnar með nýjasta Gluggann. Skyldi hann vera þykkur eða rýr þ.e.a. s. Glugginn. Veðrið var gott og allt lék í lyndi þegar hann kom.

    Þegar við vorum að setja okkur í stellingar þá birtist í dyrunum Björn bóndi á Kurfi. Hann var í sjöunda himni, því hann var nýkominn heim úr velheppnaðri bændaferð. Við spurðum hann náttúrulega í framhaldi af þessu hvort einhverjir heimamenn hefðu verið með honum í för og svarið var stutt og laggott. "Nei".

    Legsnyrtirinn okkar ástsæli Hávarður Sigurjóns kemur með þarfar ábendingar til þeirra sem annast minnigamörk í kirkjugarðinum.

    Jónas Travel Group rær á dáðadjúp í vísu vikunnar sem að þessu sinni er eftir Rúnar á Skagaströnd.

    Annars er mikið um að vera í Glugganum og þar af leiðandi í héraðinu þó Glugginn sé ekki sé þykkur. Hér gildir sem fyrr og annarsstaðar að ekki fara alltaf sam magn og gæði.

    Og síðast en ekki síst þá eru kartöflugarðarnir tilbúnir og við Rúnar hvetjum alla sem útsæði valda að koma með stunguskóflurnar sínar í Selvíkina og gera garðinn frægan og uppskera eins og þeir sá.

    Það verður spennandi að sjá garðálfana hennar Hrafnhildar í blómabúðinni. Skyldu þeir líkjast álfinum út úr hól henni Jóhönnu forsætis.

    Því verður ekki logið að hér hefur verið þvílík ös og örtröð að annað eins hefur ekki sést í langan tíma. Hér hafa komið landsþekktir hagyrðingar sem nákvæmlega ekkert gagn var af og má þar nefna Gísla á Mosfelli og Sigurjón frá Fossum en við Rúnar börðum þetta saman í lokin næstum þrotnir kröftum.

Margt er það sem miður fer
því mikið er að gera.
Andlaus er nú andans her
og ónýt skáldapera.

Ps

Engar gamlar myndir í dag vegna anna.

    Frægð okkar Blönduósinga hefur aukist til mikilla muna. Við höfum eignast ráðherra sem fer fyrir sjávarútvegs- og landbúnaðarmálum í landinu. Það eru ekki svo mörg ár síðan Jón Bjarnason þá þingmaður vinstri grænna flutti með dívaninn sinn inn í einu blokkina í bænum. Þá hafði nýverið verið farin kynnisferð um bæinn með eldri borgara á Hofsósi þar sem fram kom hjá leiðsögumanni að í blokkininni byggju aðeins farandverkamenn og aðrir þeir sem minna mættu sín í samfélaginu. Það kom svo á daginn að í blokkinni bjuggu m.a. þingmaður, læknir og tæknifræðingur og fleiri íbúar sem áttu vel til hnífs og skeiðar. Menn höfðu af þessu nokkuð gaman að Jón skyldi teljast til þeirra sem minna mega sín í samfélaginu . Vegur Jóns Bjarnasonar hefur vaxið til mikilla muna frá því hann bjó þeirra á meðal því nú eigum við með Jóni Bjarnasyni Ráðherrabústað á Skúlabrautinni. Nú er hann kominn í forystusveit lýðveldisins Íslands og í augsýn eru ærin verkefni. Vonandi hefur veran í blokkinni gefið honum þá innsýn í heim hins stritandi og skuldum setta íbúa í blokkinni Ísland að til farsældar leiði. Í það minnsta þá óska ég honum og samstarfsfólki hans í framvarðarsveitinni farsældar í störfum. Ég bið góðan Guð að færa honum vit og kjark til að takst á við hin gríðarlegu verkefni sem við blasa því tvö af fjöreggjum þjóðarinnar eru í hans höndum.

    Það er svona frekar rólegt í Aðalgötunni þessa dagana fyrir utan grjótflutningana og æðibunuganginn í vindinum. Ég rétt sé nafna mínum bregða fyrir og Fúsa gamla hund hef ég ekki séð. Talandi um Fúsa á Aðalgötu 2 þá hefur engin hreyfing orðið á gömlu innréttingunum sem hvílt hafa við sauðausturgafl heimili hans undanfarin misseri. Meira að segja hinn magnaði vindur sem leikið hefur við hvurn sinn fingur síðustu daga lætur spýtnahauginn í friði.

    Skógarþrösturinn sem er eini gesturinn á hótelinu hefst við í öruggu skjóli á bak við gerfihnattardiskinn og lætur sér fátt um vindinn finnast. (þessi fullyrðing átti eftir að breytast)

    Það er annars alveg stórmerkilegt að svona lítil dýr eins og þrestir og kríur skuli ekki hreinlega fjúka á norðurpólinn í þessu mikla vindi. Horfa á þessar litlu og léttu verur lyfta sér upp í vindinn og fara allar sinna ferða nánast eins og ekkert sé er aðdáunarvert. 
    Þetta skrifaði ég fyrir hádegi en núna í hádeginu fauk hreiður þrastarhjónanna og er mikil sorg hjá mér og þröstunum. En ég veit hvernig þeir vinna sem hafa óbilandi trú á lífið og tilveruna. Þeir byrja upp á nýtt og og horfa ekki um öxl, beygðir en ekki brotnir.

    Ég samdi lítið lag í gær um sumarið, sólina og sporin sem maður á vonandi eftir að marka næstu misserin. Ég man hljómana vel, G, C, D í grunnin og svo minnir mig að að ég hafi eitthvað hrært inn í viðlagið D molli. Ég raulaði þetta í að minnsta kosti klukkutíma og taldi mig vera kominn með lagið á harða diskinn í höfði mínu. Svo fór ég að leita að litla upptökutækinu mínu til að festa laglínuna á traustari stað. Rann þá ekki upp fyrir mér að tækið var í bílnum hjá konunni og þau bæði víðs fjarri. Ef satt skal segja þá fauk svolítið í mig, rólyndismanninn yfir eigin glópsku að ég hreinlega steingleymdi laginu. Í gær varð til lag og í gær glataðist lag. Ég huggaði mig við það að fyrst ég myndi það ekki eftir klukkutíma þrotlausa æfingu þá væri það nú ekki merkilegt. Ég hugsaði mikið um þetta og taldi að það myndi nú rifjast upp meðan ég grillaði pylsurnar úti á palli meðan ég horfði á Evróvision. En andsk.. vindurinn blés svo á grillið að það ætlaði aldrei að hitna og það tók óratíma að grilla og missti ég af mörgum lögum í Evróvisjóninni fyrir bragðið. Vindurinn fauk svo í mig að það varð til þess að lagið góða hreinlega fauk endanlega sinn veg en engu að síður náði ég að sporðrenna síðustu pylsunni með Jóhönnu Guðrúnu fyrir augum og lagið hennar í eyrum og mér hurfu öll leiðindi. Í gær var dagur til að skapa og líka til að tapa. Ég áttaði mig á því fyrir rest að tapið var mér sjálfum að kenna og nú hef ég ákveðið að láta vindinn og geðvonskuna sem vind um eyru þjóta og reyna aftur.

Núna kemur örlítill skammtur af gamla tímanum

Í þessum skrifuðum orðum fýkur Rúnar inn úr dyrunum á Aðalgötu 8 með næfurþunnan Glugga í hönd. Hnúar hans eru hvítir af átökum við að halda Glugganum svo hann fjúki ekki út í veður og vind.

    Það gladdi okkur Rúnar heilmikið að sjá að það er auglýst eftir fólki til starfa. Það vantar starfsmann í Íslandspóst, Hafíssetrið og Húnavallaskóla. En það greinilegt að Hjalti meindýraeyðir les ekki pistlana okkar því hann er enn á því að allir vilji eiga flugulaust sumar. Við minnum enn og aftur á flugurnar og blómin og ekki má gleyma blessaðri Maríuerlunni sem þykja flugur hreinasta lostæti.

    Við Rúnar héldum í fyrstu að vísa vikunnar væri eftir Stebba Ólafs og að stafavíxl hafi verið við höfundarskráningu. Það stendur G.V. en við héldum að það ætti að vera VG sem að sjálfsögðu stendur fyrir vinstri græna. Og það sem fékk okkur Rúnar til að halda þetta voru lokaorðin í vísunni en þar segir "blessuð Ísafoldin" en eins og flestir vita heitir eiginkona, Stebba Erla Ísafold. Eftir að hafa rökstutt þetta svona vel eru við nokkuð vissir um að Stefán VG hafi ort vísuna.

    Eins og alltaf þá þarf að koma hlutunum í ljóðrænt velsæmishorf og það hefur oftar en ekki reynst okkur Rúnari erfitt en við gefumst aldrei upp og segjum eins og einhver sagði  "Betri er beygluð baga en engin"

Af gömlum bæði og góðum sið
gerum flest til bóta.
Veðurgnýinn látum við
sem vind um eyru þjóta.

    Mig langar að skrifa um gæsirnar, lífið, dauðann og lognið sem umvefur allt í mínu nánasta umhverfi. Mig langar að skrifa um það hvernig við getum leyst öll heimsins vandamál á einni nóttu. Í raun er þetta síðast nefnda auðveldast viðfangs því, ef allir gerðu öðrum það sem þeir vildu að aðrir gerðu þeim þá væru enginn vandamál til. En einhvern veginn klikka menn alltaf á þessu einfalda atriði. Sumir vilja gefa meira en aðrir hafa hreinlega áhuga á að þiggja og svo er það þekkt að sumir hafa einungis áhuga á því að þiggja. Það er með ólíkindum hvernig hægt er að klúðra jafn einföldu atriði og hér að undan er nefnt. Æ! Ég nenni ekki að ergja mig mikið lengur á þessu heldur drífa mig í það að skrifa um grágæsirnar sem komu í stórum hópum til Blönduós um páskana.

    Þessir einkennisfuglar bæjarins eru einstakar skepnur sem hafa svipaðan mátt og veðrið því um þær má alltaf ræða þegar annað umræðuefni þrýtur. Já þær eru núna flestar búnar að skila sér í heimahagana, líka frægasta gæsin SLN sem var merkt á Blönduósi sumarið 2000. Hún er líklega sú síðasta af 120 gæsum sem þá voru merktar með hálsmerki sem en er á lífi. Það skemmtilega við þessa gæs er að hún kemur svo að segja alltaf um 14. apríl ár hvert og það má jafnframt ganga að henni vísri á lóð Héraðshælisins. SLN er kvenfugl og hún hefur ávallt haft með sér karl og ég er nokkuð viss um að hún heldur sig æ við þann sama. Þessi frægasta gæs bæjarins hefur þá eiginleika sem margur mætti vera stoltur af. Í fyrsta lagi þá er hún einbeitt og staðföst og heldur tryggð við sitt umhverfi. Hún er stundvís og öguð og síðast en ekki síst þá elskar hún sinn eiginmann gegn um þykkt og þunnt. Þau hjónin vinna að sínu og hafa það eitt að markmiði að hafa efni á einni utanlandsför á ári fyrir sig og börnin. Öðrum auði safna þau ekki en þau skilja eftir sig áburð sem sumir kalla skít og ómældri ánægju til handa okkur sem þetta samfélag byggjum. Ánægjan getur verið fólgin í því eins og ég kom að áðan að ræða kosti þeirra og galla. Það er stórkostlegur tími þegar fyrstu gæsirnar renna sér með ungahópana út á Blöndu oftast nær í kring um 1. júní og þá er eins og það verði sprenging í náttúrunni. Á örfáum vikum verða ungarnir stórir og sældarlegir og þeir ásamt foreldrum leggja bæjaryfirvöldum lið í að halda niðri grasvexti á grænum svæðum bæjarins. Reyndar bíta þær svolítið gras hjá frístundabændum en það gera þær bara í frístundum. Það er gaman af gæsum og hægt að skrifa um þær langar greinar en læt ég hér staðar numið en áskil mér rétt til að fjalla um þær seinna.

    Maður fæðist og deyr. Tíminn sem maður fær er mislangur og það sem gerist hjá hverjum og einum frá vöggu til grafar er misjafnt og er það jafn breytilegt og mennirnir eru margir. Það sem í rauninni skiptir höfuð máli í lífi hvers manns eru minningarnar sem hann skilur eftir. Í mínum huga skilur minn ágæti félagi Ævar Rögnvaldsson sem lést á föstudaginn langa eftir harða baráttu við krabbamein, eftir sig góðar minningar. Fyrir þær þakka ég og ég bið góðan Guð að styðja og styrkja ættingja og ástvini hans. Guð blessi minningu Ævars Rögnvaldssonar.
 

    Mig langar í framhaldi af þessu að birta hér mynd sem var tekin á uppgangsárum rækjuveiða í Húnaflóa en hún sýnir þá Særúnarfélaga Gunnar heitinn Ólafsson, Kára Snorrason og Ævar Rögnvaldsson á brúarvæng Gissurar hvíta ræða landsins gagn og nauðsynjar.

Hér væri kannski viðeigandi að setja punkt en lífið heldur áfram hvað sem hver segir.

    Nú er Íslandsbanki aftur orðinn Íslandsbanki og því tilvalið að birta þessa mynd. Á myndinni eru Baldur Daníelsson, Svandís Ása Sigurjónsdóttir (takk Auðunn), Eysteinn Pétur Lárusson og Rósa Margrét Sigursteinsdóttir.

    Núna í þessum töluðu orðum kemur Rúnar inn úr dyrunum með Gluggann í báðum höndum svona til þess að forðast pólitískan ágreining því sjáfstæðisflokkur er í bak og vinstri grænir í fyrir á útsíðum Glugga vikunnar. http://www.huni.is/files/3/20090415112444159.pdf

    Vinstri græn (Vg) eru svona kinn við kinn á forsíðunni og Jón Bjarna virkar svolítið feiminn, soldið svona Kári litli í sveitinni. Sjallarnir á baksíðunni standa saman í hóp og undir þeim loforðum sem þau hafa fest á blað. Frambjóðendur Vg eru ekki saman á hópmynd heldur koma þau fyrir hvert fyrir sig. Ef ég vissi ekki betur þá líta Vg út fyrir að vera flokkur sem byggir á einkaframtakinu en sjálfstæðisflokkurinn lítur út eins og heilagur alþýðuflokkur.

    Enn og aftur ætlar Maggi á Hnjúki að þeytast með kúabændur í héraðinu út um gráa grundu. Ætlunin er að borða skyr á Akureyri og ís í fjósi á Holtseli. En það skemmtilega við þetta, að þegar við Rúnar vorum að fara yfir Magnúsar þátt á Hnjúki birtist þá kappinn ekki í eigin persónu í gættinni. En svo skelfingu var hann lostinn þegar hann sá okkur og hvað við vorum að bralla að við sáum undir iljarnar á honum út um dyrnar því hann vildi í Guðs almátugustu bænum komast hjá frekari umfjöllunn.

    Gluggamenn hafa loksins áttað sig á því að það eru tvö GÉ í glugga út á hlið.

    Ekki er að spyrja að samfylkingarfólkinu , það er með velferðarbrú í smíðum. Við Rúnar vitum um aðra velferðarbrú (gamla Blöndubrúin) sem var smíðum fyrir svo ofsalega löngu og liggur nú gagnslaus upp í krús. Væri ekki tilvalið að dusta rykið af þessari brú áður en ráðist er í brúarsmíði fyrir Jóhönnu Sig.

    Jón Bjarna og félagar ætla að opna kosningaskrifstofu í gömlu skrifstofu kaupfélagsins. Þarna getur nafni teygað að sér gamla samvinnuloftið og rifjað upp gamla daga.

    Söngur um sumarmál, hagyrðingamót hjá harmonikkuliðinu og kosningar standa fyrir dyrum, þess ber Glugginn merki og ekki má gleyma því að hún Imma blessunin Karls verður 90 ára á morgun. Við Rúnar viljum nota tækifærið og sendum henni okkar bestu óskir.

    Við Rúnar lögðumst í djúpar pælingar hvernig við ættum að ljúka þessum pistli og duttum strax niður á hvellibjölluna, Magga á Hnjúki. Ætlunin var að kvelja hann ögn svona eins og hann ætti skilið en það var sama hvað við reyndum. Það var líkt og yfir honum vektu helgar vættir því allur óhróður vað að blessunar- og blíðuorðum um þennan mann og þess vegna sitjum við uppi með þetta:

Stundum er samtíðin litlaus og grá
stútfullur hausinn af fortíðar þrá.
En svo kemur gleðin,
alls óumbeðin
er Hnjúksbóndinn einbeittur skaust okkur frá.

    Í dag er 1. apríl um land allt eins og einn ágætur Hafnafjarðarkrati sagði á sínum tíma svo það sé nú á hreinu í þessu upphafi. Og í dag söng skógarþrösturinn í Árbrautinni fyrir okkur degi seinna en hann á venju til.

    Það er langt síðan ég hef fengið fyrirmæli frá öðrum en sjálfum mér. En eins og allir vita þá eru fyrirmæli hinn endinn á eftirmælum. Síðustu fyrimælin sem ég geymi í brjósti mér og fer með yfir um leið og ég nudda úr mér stírurnar fyrir framan spegil morgun hvern, hljóða svona í Birgittu nafni :

Fágætur og fyndinn líka,
fyrirmenni í sjón.
Gott ef ættum aðra slíka
eins og þennan Jón.

    Jæja nú get ég arkað fram minn veg þennan daginn nokkuð sáttur við lífið og tilveruna.

    Meðan ég man þá var ég lítið var við hann nafna minn hund á efri hæðinni á Aðalgötunni í síðustu viku. Það settist örlítill uggur að í sálinni þegar ég, að minnsta kosti í tvo daga heyrði ekki boffs í nafna. Hann svaraði ekki einu sinni kalli bakarahundsins á Brekkunni og Stefán var aldeilis einn á ferð. Þessi tilfinning var eins og bæjarlækurinn hefði þagnað skyndilega, væri hættur að renna og maður vaknaði upp við þessa skyndilegu þögn. Þessari nagandi óvissu var eytt í gær þegar ég mætti þeim Stefáni og Jóni hundi á göngu. Jón hundur fagnaði mér eins og honum einum er lagið. Reis upp á afturfæturna og viðhafði sjálfsögð kurteisishljóð. Mér fannst hann hress og nokkuð líkur sjálfum sér en þegar Stefán var búinn að fá lánaða hjá mér skófluna og kústinn sagði hann mér í óspurðum fréttum að Jón hundur hefði verið lasinn að undanförnu en sé nú allur að koma til. Sem sagt Jón Sigurðsson hundur hefur verið lasinn og það skýrir þessi rólegheit á hæðinni fyrir ofan mig í vinnunni undanfarna daga.

    En það eru ekki nein lognmolla að öðru leyti í Aðalgötunni því verið er að breyta Sæmundsenhúsinu í lúxusvillu. Samkvæmt áræðanlegum heimildum er verið að setja upp billiardstofu og saunabað í kjallara og lúxusíbúðir á hæðum þar fyrir ofan.

    Einnig hefur heyrst að búið sé að ráða mann til að stýra hótelinu og mun sá maður bera sama nafn og fyrri hótelstjóri en föðurnafnið er annað samkvæmt sömu heimild.

    Og ekki eru allar sögur enn sagðar úr Aðalgötunni því heimildir segja að Lárus Krákur ætli að fara að leggja í og það í Krútt bakaríi. Lárus ætlar ekkert að fara á bak við Bjarna sýslumann því ölið í krúsum Kráksins verður allt blessað af þar til bærum yfirvöldum og því öruggt að Sigmundur Davíð veit hvar hann getur keypt ölið. Þetta er allt saman grá upplagt því þegar ölið er á kútunum klárt þá er bara að trilla því yfir og fá frú Margréti til að selja  það í Vínbúðinni. Heimildarmaður minn í þessu máli tók það reyndar fram að timburmenn koma a.m.k. við sögu í nýjum verkefnum á Aðalgötu 9.

    Ég ætlaði að segja frá því þegar við Árbakkabræður vorum truflaðir af Sigmundi Davíð formanni Framsóknarflokksins í nýliðnum mánudagshádegisverði Árbakkabræðra á Pottinum og pönnunni. Lúðan var góð en við einhvernveginn gátum ekkert rætt um lífið og tilveruna því orðið "Við framsóknarmenn" barst okkur stöðugt með digrum karlaróm yfir matarborðið. Á næstu borðum mátti sjá menn (konur eru líka menn) sem létu sér þetta vel líka og sötruðu súpuna sína sælir og glaðir undir verndarvæng flokksformannsins. Þegar við Árbakkabræður báðum um 20% flatan niðurskurð á reikningum fyrir lúðunni vegna áðurgreindra ástæðna, fengum við það svar að það væru ekki margir sem fengju það tækifæri að sjá alla framsóknarmenn í sýslunni samankomna á einum stað. "Nokkuð til í þessu" sögðum við, greiddum uppsett verð og gengum út, reynslunni ríkari.

    Svona rétt áður en Rúnar kemur er rétt að smella inn einni eða tveimur augnabliksmyndum úr fortíðinni

Jón Jóhannsson kenndur við Beinakeldu

Friðgeir Halldórsson  (takk Aðalbjörg), Sunna Gests, Palli Svavars, Lárus B. Jóns, Hafsteinn Pétursson og Gunna Blö

    Núna líður Rúnar inn úr vorblíðunni með Glugga vikunnar í hendi.http://www.huni.is/files/3/20090401195853572.pdf

    Við veltum því fyrir okkur við Rúnar hvers vegna vísa vikunnar eru sú sama og síðast. Eitthvað virðist mönnum brýnt að konur hafi hljótt þessa dagana því enn og aftur er bent á þá vafasömu staðreynd að betra sé að konur þegi. Er ekki allt í lagi heima hjá þessum mönnum sem standa að þessum gjörningi.

    Pöbb kvissið verður í kvöld á Pottinum. Það vekur athygli að spyrlar að þessu sinni verða þeir Ágúst Þór og Auðunn Steinn. Þessir kumpánar hafa mætt á hvert einasta pöbba kviss í vetur og aldrei náð að bera sigur úr býtum. Nú hafa þeir verið fengnir til að búa sjálfir til spurningarnar svo þær ættu einhverja möguleika á sigri.

    Listi framtíðar boðar til fundar á Húnavöllum. Líkast til verður þar rætt um sameiningu sveitarfélaga, fjallskilamál og önnur framtíðarmál.

    Glugginn er svona á heildina litið, lítið auglýsingablað í A5 broti sem segir frá ýmsu sem gagnlegt er að vita en ekki mikið meira en það. Engin meiri háttar afglöp er þar að finna sem hægt er að nærast á og snúa út úr nema vísan hans Magga frá Sveinsstöðum.

    Nú er bara eftir að varpa ljóðrænum helgiblæ á þessar hugleiðingar svo einfaldleikinn fái notið sín á notalegan og mannlegan hátt:

Frá Sveinstöðum sagður er Mangi.
Þessi sótrauði fasteigna prangi.
Segir konum að þegja
sem satt best að segja
þrá allar að sjá að hann hangi. (á afturfótunum auðvitað)

Á mynd: Benni Blö, Jón Ingi, Kalli og Gugga
    
    Blönduvision er söngkeppni sem hefur verið tengd árshátíð Gunnskólans á Blönduósi svo lengi sem elstu menn muna. Hér koma tvær myndir tengdar þessari hátíð frá fyrri tíð.
 

                Á mynd: Una, Anna og Ragnar Z

    Lífið er einstaklega margslunginn rennireið; kannski mætti segja sjálfrennireið (reyndar var þetta orð notað um fyrsta bílinn sem kom til landsins) því hver er sinnar gæfu smiður og ræður töluverðu um hvernig rennireiðin gegnum lífið verður.

    Þegar maður lítur yfir rennireið lífs síns er af mörgu að taka. Minn betri helmingur ákvað það á dögunum að draga fram í dagsljósið skjalakassa sem hafði að geyma þó nokkurn fjölda af "gömlum" svart hvítum ljósmyndum. Þessar myndir eru að líkindum frá 1986- 1990 og margar hverjar allrar athygi verðar. Flestar myndirnar eru teknar við einhverja misáhugaverða atburði hér á Blönduósi en ætíð af áhugaverðu fólki. Sjá má andlit sem tekið hafa út að minnsta kosti 20 ára þroska við ýmsa leiki og störf. Þegar mín ágæta kona rakst á mynd af sjálfri sér hvar með henni á mynd voru synir hennar tveir og systir, fór um hana einhver sælu tilfinning. Glampinn í augunum var þannig að maður sá veröld sem var.

    
    Það er hægt að skoða þessar gömlu myndir með að minnsta kosti tvennum hætti. Annarsvegar hvað það var gaman í "den" og hvað heimurinn hefur farið versnandi nú eða bara sleppa hinu síðast talda. Það var déskoti gaman í "den" og byggist það líklega á því að maður var ekki búinn að safna saman eins mikilli reynslu til að byggja upp þröskuldinn í sjálfum sér.

Eins og ég sagði áður þá sá ég í augum konunnar veröld sem var þegar hún sá sjálfa sig 20 árum yngri.

Ég ætla mér að svona annað slagið að skjóta hér inn á síðuna myndum úr þessari möppu og varpa örlitlu ljósi á árin sem nú eru horfin í aldana skaut. Það er gaman að sjá myndir af krökkum sem nú eru á aldur við mann þegar myndirnar voru teknar.

Lítum á Þessa mynd:



    Hér eru á ferðinni fræknar stúlkur sem sýna kraftmikinn dans á árshátíð Grunnskólans á Blönduósi fyrir einhverjum árum. Ein þeirra er hér enn starfandi og það ég best veit gerir hvað hún getur til að halda ömmu barnabarna minna ungri. Þið megið velta vöngum örlitla stund yfir þessari mynd og reyna að sjá hverjar hér eru á ferðinni en ég hef ekki endalausan tíma til að bíða eftir svari þannig að ég uppljóstra núna hverjar þær eru. Lengst til vinstri er Una Marsibil Lárusdóttir, þá Magdalena Berglind Björnsdóttir og Anna Sveinsdóttir.

    Það er alltaf gaman að rekast á eitthvað nýtt í fari manna einkum og sér í lagi þegar það er til að auðga andann. Öll þekkjum við limmósíu eigandann Kristján Pálsson manninn sem vill hafa steinana í kringum sig. Einn dag þegar synfónískur niður hafsins sem norðanáttin bar með sér í öldum Húnaflóans þegar þær brotnuðu við strönd Húnafjarðar, bárust Kristjáni til eyrna varð honum samstundis að ljóði:

Húnaflói þú heillar mig og kætir
og hressir dag hvern andans kraftinn minn.
Ég held þú geðið Blönduósinga bætir,
er Blanda kyssir öldufaldinn þinn.

    Núna á þessum frostlausa miðvikudegi fýkur hann Rúnar inn með sunnanvindinn í rassinn og Gluggann í hægri hendi og strunsar beint til Helgu áður en hann kemur til mín.http://www.huni.is/files/3/20090312090728744.pdf

    Hvað boðar blessaður Glugginn í dag. Nú er bara að fletta.

    Strax á forsíðu Gluggans rekum við Rúnar hornin í það að gleymst hefur að segja frá því hvenær árhátíð Grunnskólans verður haldinn sem og hvar en ljóst er að hún hefst klukkan 19:30. Sem sagt við vitum að árshátíð verður haldin en ekkert meir.

    Domus gengið auglýsir Húnabraut 3 efri hæð til sölu. Gott útsýni og lánið sem hvílir á eigninni er gott og yfirtakanlegt. Þeir hefðu átt að nota sér markaðsfræðina og segja "Stutt í næstu lánastofnun".

    Pöbb Quiz mánaðarins er einfalt. Hvar og hvenær verður árshátíð Grunnskólans á Blönduósi?

    Ólafur bóndi á Sveinsstöðum hagar sér líkt og Gissur jarl á Flugmýri og boðar til margra daga veislu í tilefni afmæli síns. Það er von okkar Rúnars að veislulok verði með blíðari hætti en á Flugmýri forðum en enga athugasemd gerum við Rúnar við það að menn kíki í sýrutunnurnar á Sveinsstöðum.

    Bestu þakkir fá allir sem að Ís-landsmótinu á Svínavatni komu. Okkur Rúnari hefði nú fundust allt í lagi að senda hestunum sem þátt tóku örlítin þakklætisvott þó svo þeir sé lítt læsir.

    Óskar í Meðalheimi leit hér inn og tjáði okkur að hann væri farinn að endurvinna gömlu barnagælurnar því nútímabörnin skilja ekkert í þeim lengur svo sem eins og að "mjólka ána sín", svo hann kom með bragabót:

Sigga litla systir mín
sést nú ekki lengur.
Hún gleypti vitlaust vítamín
og visnaði eins og gengur.

Pétur Þorláksson sat hjá okkur yfirfullur af gömlum vísum og og gömlum  húsgöngum og lagði hann okkur til eina vísu sem kjörið er að birta á þessum vettvangi á seinni hluta góu:

Góa er slyng að snuða út hey,
snjónum kyngir niður.
Frostið þvingar mann og mey,
má um syngja fagurt ei.

Þessi vísa er eftir Ellert Bergsson pabba hennar Heddu (Herdísi Ellertsdóttur) sagði Pétur okkur. Sagði hann að til væru eftir hann margar vísur en það vissi bara engin hvar þær eru niðurkomnar.

Að lokum þetta eftir að hafa verið umvafnir ljóðrænum "erkibjálfum" líkum okkur.

Hér verður ekki bætt um betur
í bragfræðinni á þessum degi.
Hér áðu bæði Óskar og Pétur
Ótæmandi á förnum vegi.

    Sprengidagur var í gær og bar nafn með rentu því margar pólitískar spregjur féllu og sníkjudýradagurinn er í dag. Sníkjudýradaginn kenni ég við litlu sníkjudýrinn sem rölta uppábúinn milli fyrirtækja og syngja fyrir sælgæti. Það er nú afar misjafnt hvað börnin leggja á sig til að vinna fyrir sælgætinu og mættu sumir að ósekju leggja sig örlítið meira fram. Það er ekki öllum gefið að halda lagi en þá gætu þau til dæmis farið með ljóð eftir okkur Rúnar eða einhver önnur stórskáld. Þetta er ekki svo galin hugmynd þegar ég heyri sjálfan mig segja hana í huganum. Sníkjdýradagurinn er að sjálfsögðu kallaður öskudagur.

    Þó svo að litlu dýrin sem syngja fyrir sælgæti hafi umvafið okkur hér í Aðalgötunni með söng, brá fyrir fleiri söngfuglum. Sigurjón frá Fossum nýkominn úr söngfrægðarför af Suðurlandi var aldeilis í skýjunum. Hann hitti meðal annars Hreppamenn og komust margir úr Bólhlíðingakórnum á baksíðu Moggans fyrir bragðið fyrir það eitt að verða á vegi Hreppamannsins Sigga í Syðra (Sigurður Sigmundsson frá Syðra-Langholti)

Sigurjón hafði yfir vísu sem hann orti eftir að hafa kynnst þessu mönnum sem þekkjast vel hversu vel þeir eru aðlagaðir vætu og þúfnagöngulagi.

Hreppamenn ég hefi talið,
hressa þó að lægðir gangi.
Orðspor þeirra er svo galið,
ofarlega á Suðurlandi.

    Söngfuglinn Maggi á Hnjúki kom hér með allar búsafurðir síðastliðns árs og fór hann ótrúlega hratt yfir miðað við allt það magn sem hann var með. Þessir dagar í lífi mínu markast örlítið af því að bændur þurfa að standa í skilum við skattstjórann á virðisaukaskattinn nú um mánaðarmótin.

    Ég vil heldur fá eitt blóm og hlýleg orð meðan ég lifi heldur en helling af blómum þegar ég dey. Þessi fallegu orð ásamt fleirum fékk ég frá Birgittu á Löngumýri í dag og fylgja þau hér: Gæfan gerir þig fallegan, erfiðleikar styrkja þig, sorgin gerir þig mannlegan og að mistakast gerir þig auðmjúkan. Árangur veldur því að þú geislar og vinirnir fá þig til að þrauka.

    Eftir að hafa lesið þessi hlýlegu orð þá hef ég horfið frá því að skrifa sjálfur minningagreinina um sjálfan mig því lengi vel hef ég gengið með það í huganum að ég sé best til þess fallinn. Svona til að tryggja það að allt komi nú fram sem máli skiptir.

    Kemur ekki söngfuglinn og harmonikkuleikarinn Rúnar Agnarsson með Gluggann í hendi syngjandi Volare ó, ó. Contare og svo frv. http://www.huni.is/files/3/20090225222344156.pdf

    Fimmgangur og tölt barna og unglinga, mót í reiðhöllinni? Við Rúnar höfum orðið varir við tölt barna um bæinn, syngjandi í von um sætan mola í munn. Reyndar eiga börnin ekki að tölta um bæinn heldur í reiðhöllinni í Arnargerði en það er bara miklu einfaldara og þægilegra á allan hátt að fóðra blessuð börnin á einum og sama staðnum.

    Hækkjur- hækjur- hækjur oft er þörf en nú er nauðsyn. Við Rúnar lásum ekki mikið lengra en þetta í auglýsingunni frá Hælinu því okkur varð svo mikið um. Við erum svo vitlaust þenkjandi að við lásum þetta með hugafari hins breyska manns. Við erum ekki með neinar hækjur frá hælinu en við rákumst á dögunum á svipaða auglýsingu frá konu frá Akureyri og mun það mál vera í rannsókn og alls óvíst hver málalok verða. Og svo það sé á hreinu þá er hún Magga mín er sko engin hækja þó hún vinni þarna fyrir hádegi. Hún er mín stoð og stytta og ég skila henni ekki baráttulaust.

    Bændur athugið og það vel. Áburðurinn frá Kaupélagi Skagfirðnga er vaxtalaus. Við Rúnar erum nú bara eins og við erum og viljum meina að áburður eigi að skila sem mestri ávöxtun.

Lífið það er bras og brölt,
"bags" á vegi förnum.
Fimmgangur og fallegt tölt,
fer svo vel hjá börnum.